فريده خوبم سلاممن كار شما رو راحت كردم و نظرتون رو آوردم اينجا كپي كردم اميدوارم از اين كارم ناراحت نشي.تو هم توي قرعه كشي شركت ميكني.ان شاا...كه اسمت درمياد.وقتي انتقادت رو خوندم خيلي خوشحال شدم كه اين موضوع توجه ات رو جلب كرده و همچنين نگاه عميقي كه به اين موضوع داشتي بازم از اين كارها بكن چون فقط اينجوريه كه انديشه ها رشد ميكنه...درباره اسم وبلاگم حق با شماست نميشه نور رو بست و منظور بنده هم از انتخاب اين اسم چنين نبوده كه مي توان نور را بست.اين توضيح رو به شما ميدم كه گاهي ما(انسانها)آنقدر خود را درگير كارهاي بيهوده (سياهكاري)ميكنيم كه نور درونمون رفته رفته كم سو ميشه و اگه هدايت خدا نباشه به طور كلي اين نور در وجود ما خاموش ميشه وقتي از نور درونمون كم ميشه در واقع ازش فاصله ميگيريم و هر چه فاصله مون بيشتر ميشه نور مثل يه نقطه سفيد در ميان انبوه تاريكي به نظر ميرسه درست مثل يك شب سياه با يك ستاره كم نور در دوردستها...وقتي به سياهي خودمون آگاه ميشيم (حالا به هر نحوي)تلاش براي كاستن اين تاريكي شروع ميشه و ما ميتونيم دوباره خود رو به نور نزديك كنيم و گذرگاه نور به عقيده من جائيه كه در حدفاصل نور و تاريكي قرار داره بين نور و تاريكي مرزي وجود داره كه من اسم گذرگاه رو بهش دادم اين سوي گذرگاه تاريكي هست و هر چه بيشتر به اين سويش برويم به تاريكي مطلق ميرسيم و آن سوي گذرگاه سرتاسر نور هست هرچه جلوتر برويم به نور مطلق خواهيم رسيد.اين بستگي به ما داره كه كدام مسير را انتخاب كنيم.اميدوارم توضيحاتم به حد كافي واضح باشد.با آرزوي موفقيت و شادي براي فريده نازم.